Ambruk
dening : Hanifah Wulanningsih
Pelik-pelik diane teplok wis gari sithik lengane ora digatekake karo bocah wadon ana ing jero kamar pojok kana kae. Bocah iku katon sengkut anggone nylurupake benang, mbenakke klambi sing suwek lengene. Klambi siji-sijine sing di duweni kanggo mangkat ngangsu kawruh.
"Ruk, yah mene kok durung bobok ?" Ujare Bu Karyo."Sekedhap malih Mbok, tasih kirang sekedhik." Ujare Rukmini.
"Ndhuk, jane Simbok pengin ngomong karo kowe." Penjaluke Bu Karya karo ngelus rambute Rukmini.
"Wonten napa ta mbok? Mangga lho.. kok malah kaya arep nangis to mbok ?" Pitakone Rukmini bingung.
"Piye yo ndhuk. Simbok ra isa nerangke" ujare Bu karya netesake eluhe.
"Lah napa ta mbok?" Rukmini tambah bingung karo omongane Bu Karya.
"Jane simbok ki wegah nglebokne awakmu ning masalahe simbok, ning simbok wingi wis kepojok ndhuk" wangsulane Bu Karya sing tambah gawe bingunge Rukmini.
"Mbok, napa ta mbok?!"
"Seminggu kepungkur Pak Brata mrene, nagih dhuwit sing Simbok jilih kanggo mbayar sekolahmu kae, ming kepiye maneh, Simbok ra sanggup nutup kabeh utang-utang iku." Bu Karya crita sinambi mrebes mili ora bisa nerusake ceritane.
"Ruk umpama awakmu dipek bojo Pak Brata gelem ora ndhuk ?" Pitakone Bu Karya karo ngampet nangis tur suwarane lirih, ngarep-arep ukara kuwi mau ora nglarani atine anak wedok siji-sijine sing wis ditinggal bapakne mbuh sangkan parane nalika Rukmini iseh bayi.
Rukmini ndredheg, kaya dene kesamber petir. Lambene blangkemen. Atine keranta-ranta pengin mbengok sak kuwate.
"Rukmini, anakku wedok, aku kudu kepiye ndhuk, sesok Pak Brata ndhene nagih janjiku le semaya seminggu." Ujare Bu Karya."Mbok, kula ndherek kersane Simbok mawon." Semaure Rukmini karo netesake eluhe.
Kaya wegah tangi esuk iki, biasane Rukmini tangi mruput dhewe banjur ngewangi Simbokne masak kanggo dodol ana ing sak ngarepe omahe. Dina iki kabeh ora kaya adate. Wis semplah rasane awake Rukmini mikir apa bisa aku dadi bojone Pak Brata sing kondhang kejem tur pelit. Pak Brata, duda anak siji sing ditinggal mati bojone limang tahun kepungkur sing gaweyane nyilihi dhuwit kang biasane diarani "bang plecit" amarga tukang meres sapa wae sing ora bisa nyaurutang.
"Ruk, ndhuk, apa uwis tangi awakmu ?" Pitakone Bu Karya."Sampun Mbok"
"Rene ndhuk, tak omongi, mau Pak Brata wis mrene, nagih wangsulane simbok, simbok mau wis omong yen slirahmu gelem dadi bojone Pak Brata" ujare Bu Karya karo ndhingkluk ra kuwat ngematke Rukmini.
"Sampun Mbok, mboten napa-napa" wangsulane Rukmini kari ngampet nangis."Sesok, apa engko sore awakmu kon ngewangi reresik omahe Pak Brata, apa gelem ndhuk ?" Pitakone Bu Karya.
"Mboten napa-napa mbok, mangkih kula tak mrika" semaure Rukmini abot.
Di seret-seret anggone nggobahke sikil mara ing omahe Pak Brata sing gedhe kae. Ndredheg anggone nyekel pager. Pikirane ngayawara ketok ngendi wae. Apa sing bakal dak lakoni ana ing omah iku. Alon-alon karo ngampet eluhe, Rukmini mlebu omahe Pak Brata. Ing ruang tamu ketok ana uwong kakung kira-kira umure 45 lingguh ana ing kursi karo ngombe kopi.
"Eh cah ayu, wis ketok kene awakmu? Kene kene lingguh dhisik jejer aku" kongkone Pak Brata sinambi nggeser anggone lingguh."Sampun pak, kula ten mriki mawon" wangsulane Rukmini karo lingguh ndheprok ana ing cerak lawang karo ngampet nangis.
"Uwis ta ndhuk rene, rapapa" ujare Pak Brata sinambi ngadeg marani Rukmini. Rukmini mung isa meneng wae. Pikirane ngayawara ketok ngendhi wae.
"Ruk, tulung tatanen kamar iki, mbok resiki nganti resik. Kira-kira penak nek sesok meh mbok nggoni" ujare Pak Brata karo meruhi kamar sing ameh di resiki. Pak Brata banjur lunga menyang kamare.
Lambene Rukmini mbisu. Awakke kaku. Ning pikirane mung ana pitakonan kang ora-ora. Ora let suwe Pak Brata bali ing kamar iku karo nyangking tas-tas.. sajak sing ono ing jerone kui piranti sing larang.
"Ruk, cah ayu, ndhene dhilit ndhuk. Iki ndhuk, aku ana klambi nggi awakmu. Engko nek wis rampung le reresik omah iki di gawa bali, rasah sumelang, iku kabeh anyar tur apik-apik ndhuk. Lak engko kowe ketok tambah ayu. Oh iya. Njur iku ing jerone ana kaperlian liyane sing mbok butuhne" ujare Pak Brata karo ngenehake tas-tas iku.
Sakwise rampung. Rukmini pamit bali. Ananging di gondheli karo Pak Brata."Sik-sik ndhuk,lhooo.. lah endi tas-tas iku mau? Kok ora mbok gawa? Reneo dhilit ndhuk karo aku nduwe pitakonan nggo awakmu!" Ujare Pak Brata rada nesu.
"Ruk, apa gelem awakmu tak pek bojo? Gelem to ndhuk? Nek umpama gelem, sesok sore awakmu tak lamar sisan golek dina apik nggo ijab." Pitakone Pak Brata rada meksa sing gawe awake Rukmini kaya kepaku.
"Nderek mawon pak"
Adicara lamaran wis kalaksanan. Dina apik sing ameh dienggo ijab wis di olehi. Seminggu meneh penere. Kaya wis kepaten, Rukmini dadi kerep ndomblong, pikirane kadang nyok kothong. Linglung. Dijak omong ora sambung. Anane mung meneng wae.
Esuk iki ra kaya esuk sing biasane. Rukmini ora katon sedhih. Malah sak walike. Katon sumringah. Embuh setan ngendi sik nemplek ana awake Rukmini kang gawe awake ora kaya adate."Mangga buk, saged dipunwiwiti" ujare Rukmini sing ameh dipaes manten.
Alon-alon tukang paes mau ndadekake Rukmini dipanglingi sapa wae. Cundhuk mentul sak perangane sik ana ing sirahe iku nambah mrengile Rukmini. Klambi bludru iku yo luwes ana ing awake Rukmini.
"Ndhuk, ayu tenan kowe ndhuk." Ujare Pak Brata sinambi ngelus pipine Rukmini sing ana ing jero kamar kang adoh saka pawongan kiwa tengen.Teka-teka tangane Rukmini ngranggeh cunduk mentul sing ana sirahe. Dielus elus sisih lancipe saka pitung cundhuk mentul iku. Rambute sing mau digelung apik dadi awul-awulan.
"Ndhuk, lah kok cundhuk mentule mbok copot ki ngapa?" Pitakone Pak Brata bingung.
"Boten napa-napa pak, namung mboten kepenak. Pak, kula gadhah panyuwunan pak" wangsulanne Rukmini karo mesem sing gawe luluhe sapa wae.
"Namung niki pak!!!" Rukmini ngguyu sak pol e karo nujem wetenge Pak Brata ping bola-bali. Getih-getih padha muncrat, riasane sing maune ayu wis ilang kebak getih. Bocah sing biasane manutan saiki maleh dadi uwong sing ketegelen.
"Ndhuk kowe ngapa ndhuk? Kena setan ngendhi kowe ki?" Pitakone Pak Brata karo ngampet lara
"Aku mung pengin kowe mati ben aku ra sida dadi bojomu!! Ben ora mbok siksa. Ben aku isa ucul seka kowe!! Matiooooo kowwee" Rukmini semaur karo ngguyu kemekelen. Nandakake digdayane. Tangane ora leren nujemi awake Pak Brata.
"Ndhuk, kowe salah tampa ndhuk, ora kaya ngono ndhuk. Aku mung pengin kowe isa sekolah meneh. Isa dadi wong sing migunani. Isa sukses. Aku ra pengin nduweni awakmu. Aku mung pengin ngopeni kowe. Ben kowe ora salah dalan" Ujare Pak Brata karo nangis ngampet lara njaba njero."Ngapuuussiiii!!!!!" Rukmini mbengok.
"Te.. na.." durung rampung anggone Pak Brata wangsulan. Teka-teka awake hoyag. Mripat sing mau ngetokake eluh saiki wis ra isa diobahake. Pak Brata wis nusul bojone sing wis limang tahun kepungkur di pundhut Gusti.
Rukmini sing mau wis kelangan akal. Teka-teka saiki mung nangis ing pojokan kamar. Awake kebak getih merga polahe. Rukmini kamitenggengen ndelok apa sing wis dilakonine. Rukmini bengak-bengok sajak rada bingung kudu kepiye saiki. Pikirane morat-marit.
"Aku ngappaaaaaa!!!!"
"Huuuaaahhh... Mesthi bariki aku dikunjara. Digebuki. Po malah dipateni" Rukmini nakoni awake dewe karo ndelok tangane sik kebak getih.
"Orak. Aku ra di kunjara. Hahaha... Aku ra bakalll di kunjaraa. Hahahaha... Oh.. saiki aku bakal di kunjara. Ahhhhh.. kudune aku mau nyaguhi apa karepe wong iku" Rukmini nangis kekejer merga gela ndelok polahe.
Sing ana ing pikirane Rukmini kedadeyan. Angen-angene bakal dadi wong sing sukses ora kedadeyan. Saiki awake di kunjara luwih-luwih kahanane saya ngenes. Antarane edan karo ora.
