Cerita Pengalaman

Beja sing Ora Dikarepke

      Sesasi kepungkur aku ndaftar ujian SBMPTN kanggo prasyarat mlebu kuliah tur kanggo prasyarat nglegani ibuku sing pingin aku mlebu kuliah. Saktenane aku ra ana niatan kuliah, nanging ibuku kepingin aku mlebu kuliah amarga eman-eman karo bijiku. Leh anggonku nggarap soal uga ra ana niatan. Aku ya uga ngarep-arep supayane aku ora ketampa ing kuliahan, amarga aku wis oleh gaweyan sing bayare lumayan gedhe tur gaweyane kepenak.

     Dina iki pengumuman hasil ujian SBMPTN, ning atiku ra ana greget kanggo niliki hasile ujian. Kancaku sing sak gaweyan karo aku tur ya padha ndaftar SBMPTN wis padha ubyur ngiliki pengumuman hasile. Dumadakan padha nangis kabeh amarga ora ketampa. Aku iseh santai, ora duwe karep niliki hasil, mergane aku mikir yen aku ra bakal ketampa ujian kaya sing tak karepake.

      Hapeku ra isa meneng anggon muni. "Ah paling mung do pengin reti hasile ujian" batinku karo neruske anggone nyambut gawe lan ora nggatekake hapeku. Kanca-kancaku sing liyane padha takon karo aku. Ning aku mung semaur yen aku ra ketampa. Nganti ana kancaku sing takon nomer ujian karo paswordku amarga ora percaya. "Peh, kene aku njaluk nomer ujianmu karo paswordmu, kok le ngaku-aku ra ketampa ujian. Wong ketokke aku mau maca ning koran ana jenengmu kok" ujare kancaku karo mangkel.
Basan kancaku omong ngono banjur tak nehi nomer karo pasworde, atiku sing maune ayem dadi ora karuan. Semelang yen aku ketampa kuliah. Lan sing tak wedeni kelakon. Aku ketampa kuliah ing salah sijining PTN ing jogja.

     Ra ana rasa seneng, anane pikirane mumet amarga ora reti kudu ngapa. Aku sing kudu tak lakoni. Ora merga semelang anggone bayar, nanging merga aku ndaftar kuliah tur ora reti iku kampuse ana ngendi, sik kudu tak lakoni nalika kuliah iku kepiye, sing disinau iku apa, blass bloongg. Rasa sedhih merga aku kudu pisah karo kanca sak gaweyan, merga bakalan ra isa golek duit meneh. Blas ra ana seneng-seneng e.
Sakwise ketok omah. Aku langsung di kekep wong tuaku merga seneng e ra karuan. Ning aku malah nangis kekejer merga ra karep. Ning kepiye maneh iku kabeh kudu tak lakoni. Lan Alhamdulillah nganti saiki wis ana rasa bungah ning atiku, merga aku ora mung kuliah, nanging uga karo nguri-uri budaya jawi